Het is een jaar geleden dat ik van Londen naar Groningen ben verhuisd. Verwelkomd door prachtige Hollandse luchten kwam het besef: ik ben hier niet voor een weekendje op bezoek zoals al die keren daarvoor. Ik ben thuis. Voor de tweede keer Stadjer.

Net als de afgelopen zeven jaar in Londen houd ik me hier ook bezig met participatie. Ik vind het belangrijk dat iedereen de mogelijkheid heeft om invloed uit te oefenen op zaken die zijn of haar leven raken. Ik wil dat mensen deel kunnen nemen aan onze democratie op een meer structurele en diepgaande manier dan één keer in de vier jaar naar de stembus gaan.

Als ik hier aan mensen vertel dat ik me in Engeland bezighield met participatie krijg ik regelmatig terug: daar zijn ze toch al veel verder mee dan in Nederland? Er zijn inderdaad interessante initiatieven, bijvoorbeeld ingegeven door wet- en regelgeving zoals de Community Rights. Maar dat ze verder zouden zijn impliceert een lineaire ontwikkeling van burgerbetrokkenheid en een hiërarchie van participatievormen. Terwijl wat wel of niet werkt in een bepaalde situatie afhankelijk is van de context en de beoogde verandering.

In Nederland is volop aandacht voor burgerbetrokkenheid en ruimte voor experimenten met nieuwe vormen van lokale democratie. Wat deze reacties volgens vooral aangeven is dat participatie leeft, maar dat het niet altijd eenvoudig is om (nieuwe vormen van) samenwerking van burgers en overheid vorm te geven. Leren van initiatieven van elders kan dan heel nuttig zijn.

De kennis en ervaring die ik heb opgedaan in Groot-Brittannië blijkt heel toepasbaar in de Nederlandse context. Het helpt soms om met een frisse blik naar vraagstukken te kunnen kijken. (On)regelmatig zal ik op deze blog mijn ervaringen, ideeën en willekeurige overpeinzingen delen.

Laatst hoorde ik iemand Groningen omschrijven als “een soort mini-Londen”. Een tikkeltje ambitieus. Maar stiekem toch een fijne gedachte.